No dress rehearsal. Verplichte kijkkost voor eenieder die van goede muziek en (opr)echt houdt. Dit was het allerlaatste nummer dat deze wereldband ooit live speelde. Dan schiet er bij mij wel 't een en 't ander door het hoofd.

Kwisvraag: Van welke LP heb ik bijna 10 jaar lang de titel stelselmatig verkeerd uitgesproken? Die ja, van dat cassettebandje dat helemaal poreus gedraaid is. Eigenlijk veel te bekend liedje om door mij nog gewaardeerd te kunnen worden, maar ja, 't is natuurlijk een bijzonder weekend.

Zet twee mensen bij elkaar die misschien om wat voor reden dan ook niet passen en laat je vervolgens verbazen door het resultaat. Je mag met je vingers eten.

Toeval bestaat niet. Heb ik best lang volgehouden. Het idee begon her en der natuurlijk wel barstjes te vertonen, maar die werden vanmiddag even prachtig weggepoetst door de dik. Vorige week zag ik Wende in Paradiso, deze week volgde het toetje. Omdat toeval dan misschien toch echt niet bestaat.

Dit was de middag waarop opeens duidelijk werd dat sommige dingen nu eenmaal nooit meer zo worden als dat ze ooit waren. Het jarenlange stille verlangen is in één klap de nek omgedraaid. Dat zie je. Dat voel je. Geen reünie.

Vandaag wens ik deze en gene hoop toe. In een prachtvorm. Van een band die weer bewijst dat bekend worden 'm niet zit in hele mooie muziek maken. Ooit gebruikt bij een film, maar met een borrel, een blikje herinneringen of een stukje taart werkt dit deuntje ook erg goed.

Och och, wat kan zij zingen zeg. De laatste ontmoeting was inmiddels weer erg lang geleden, maar we konden gewoon weer verder waar we gebleven waren. Verrassende set, heerlijke band, dito achtergrondzangeressen (killing me softly...), dito vertrouwd. De uitspringer van de avond was waarschijnlijk toch deze, speciaal voor.

Dacht ik gisteren nog de onvermijdelijke bijdrage voor deze week gehoord te hebben, kwam zij vanavond langs. Notabene zo'n beetje op de plek waar deze lijst ooit ontstond. En ze pakte me weer helemaal in. Bij de strot. In het hart. Overal waar muziek je moet pakken.

Ik hoorde 'm ooit live in een van die overheerlijke theatervoorstellingen. Lang geleden. Als toegift als ik het me goed herinner. Toegiften, ik hou er van.

Heel veel jaren geleden viel 16 mei op een dinsdag. Sommige dingen en gebeurtenissen onthoud je nu eenmaal. Dit deuntje bestond toen nog niet, en viel eigenlijk pas kort geleden op. Ergens in een tv-serie, op de achtergrond, uit een autoradio. En huppakee: binnen 2 seconden was duidelijk dat ie hier thuishoorde. Dat wordt geen film kijken vanavond.

Heel veel jaren geleden viel 29 maart op een woensdag. Sommige dingen en gebeurtenissen onthoud je nu eenmaal. Froukje was toen waarschijnlijk net uit de luiers, zonder enig besef van wat er ruim 100 kilometer verderop allemaal gebeurde. En zonder te weten dat ze vele jaren later een fijne bijdrage aan deze lijst zou leveren. Een soort van gefeliciteerd.

Ik laat me graag verrassen hoor.

De frequentie loopt wat terug, maar dat u niet denkt dat al het moois daarmee ook afneemt. Ze zit er nog steeds en vanavond dreef dit deuntje naar de oppervlakte. Waarom is minder belangrijk, daar doen we hier niet zoveel aan. Stilletjes genieten, daar zijn we goed in. Dat ze nog maar vaak boven mag komen drijven.

Een paar weken geleden zat ie nog in de categorie 'kabbelliedjes', zo'n deuntje dat een beetje aankabbelt maar nooit echt iets met je gaat doen. En toen waren er de strijkertjes, de nieuwe opname, de concerten in Londen en vervolgens de avond in Nijmegen. En daar viel ie opeens wel. Hoe het kan kan het, maar hij is mooi mensen! Dat stuk na 5 minuten en 16 seconden.....

Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat ik deze niet aan zag komen. Goede stem, maar nooit interessant, spannend of echt inrdukwekkend genoeg gevonden. En toen werd ik geattendeerd op dit nummer, was er de aandacht, en was er de voetbalavond. Bij sommige mensen is dat voldoende om een deuntje in de hogere regionen op te nemen.

Zo'n nummer dat lang geleden wortelschoot en van tijd tot tijd weer even de kop opsteekt. Zo'n nummer dat dan ook bij de allereerste tonen meteen weer van alles openzet. En dan weet je al wat er nog gaat komen, je weet waar we naar op weg zijn. Spanning bouwt op en dan kan het los. Niet altijd, maar als hij 'm raakt dan raakt hij 'm. Au. Lekker. Verwarrend.

Toen ik doorkreeg dat het dan toch echt tot een live ontmoeting gaat komen dwaalden de gedachten automatisch af naar het voorjaar van 2006. De dvd, de 1e kennismaking, de (naar later bleek onuitwisbare) indruk, de stem. Vraag me niet waar het 'm in zit, het is er gewoon. Diep. Vanavond maar weer eens gaan kijken.

Hoe hij het doet doet hij het, maar als ik 'm hoor word ik nog steeds even blij als een hele stapel jaren geleden bij de 1e kennismaking. Wat een debuutplaat was dat, en hij flikt het 'm nu gewoon weer. Met orenschijnlijk gemak strooit ie met fijne deuntjes. Sommige dingen slijten blijkbaar niet. Held.